Stoffen die volledig in het oplosmiddel kunnen oplossen, zodat er geen zichtbaar neerslag achterblijft. Een voorbeeld hiervan is keukenzout (natriumchloride) dat gemakkelijk oplost in water.

Stoffen die niet oplossen in het oplosmiddel en als vaste deeltjes in suspensie blijven. Deze deeltjes bezinken uiteindelijk naar de bodem. Een voorbeeld is zand in water.

Sommige stoffen lossen slechts gedeeltelijk op in een oplosmiddel. Deze stoffen vormen een verzadigde oplossing waarbij een evenwicht bestaat tussen opgeloste en onopgeloste deeltjes. Als er meer soluut wordt toegevoegd, zal het niet oplossen en zal zich op de bodem ophopen.

Als men niet weet welke oplosmiddelen optimaal zijn voor het extraheren van specifieke verbindingen uit planten, kan dit resulteren in een inefficiënte extractie. Sommige waardevolle verbindingen zullen mogelijk niet worden geëxtraheerd omdat het gebruikte oplosmiddel niet geschikt is. Planten kunnen een breed scala aan bioactieve stoffen bevatten, zoals polyfenolen, alkaloïden en terpenoïden, die verschillen in hun oplosbaarheid in verschillende oplosmiddelen. Wanneer er een niet geschikt oplosmiddel wordt gekozen die geschikt is voor specifieke bioactieve stoffen, kan het extractieproces deze waardevolle verbindingen verliezen. Ook kan het leiden tot niet-selectieve extracties waarbij zowel gewenste als ongewenste verbindingen worden geëxtraheerd, wat de zuiverheid van het extract kan verminderen. Een zuiver extract is belangrijk omdat je zo effecten betrouwbaar kan monitoren. Wanneer ongewenst alle inhoudsstoffen van een plant worden geëxtraheerd is het onmogelijk vast te stellen welke stoffen verantwoordelijk zijn voor een specifiek effect.

Een oplosmiddel dat de inhoudsstoffen effectief kan oplossen, zorgt voor een maximale extractie van nuttige verbindingen uit de plant, waardoor de potentie van het extract wordt gemaximaliseerd.

Een goede oplosbaarheid zorgt voor consistentie in de kwaliteit van het plantaardige extract, wat belangrijk is voor de productie van betrouwbare producten.

Het gebruik van het juiste oplosmiddel is essentieel om ervoor te zorgen dat potentieel schadelijke stoffen niet worden geëxtraheerd en dat het uiteindelijke product veilig is voor consumptie of gebruik.

Het oplosmiddel beïnvloedt ook de toepassingsmogelijkheden van het plantaardige extract. Bijvoorbeeld, waterige extracten zijn vaak geschikt voor voedingssupplementen, terwijl oliën vaker worden gebruikt in cosmetica en aromatherapie.

Water is een van de meest gebruikte oplosmiddelen voor kruidenextracten, vooral voor het extraheren van in water oplosbare verbindingen zoals polyfenolen, tannines en slijmstoffen. Infusies worden gemaakt door kokend water over gedroogde of verse kruiden te gieten en ze te laten trekken. Een nadeel van water is, dat het niet houdbaar is. Bij de meeste extracties is Alcohol (Ethanol) dan ook een groot onderdeel van het oplosmiddel. Vaak gaat dit om een verhouding van 50% water en 50% ethanol. Maar water wordt wel gebruikt voor infusies (zoals thee) omdat die snel worden ingenomen. Een ander nadeel is dat water (al helemaal koud water) maar weinig inhoudsstoffen effectief extraheert. Het vermalen van het plantmateriaal voor meer oppervlakte, verhitten van het water en verlengen van de duur van de extractie, zorgt voor een effectievere infusie. 

Alcohol, meestal ethanol, wordt vaak gebruikt voor het extraheren van een breed scala aan verbindingen, waaronder alkaloïden, flavonoïden, en etherische oliën. Tincturen zijn vloeibare extracten die meestal een hogere concentratie van actieve verbindingen bevatten. Ze worden o.a. gemaakt door voor een lange periode plantmateriaal te weken in het oplosmiddel. Een effectievere en meer stabiele methode is o.a. percolatie. Voordeel van alcohol is de houdbaarheid en capaciteit een groot scala aan inhoudsstoffen te extraheren. 

Glycerine is een zoet smakende vloeistof die vaak wordt gebruikt als oplosmiddel voor kruidenextracten, vooral wanneer alcohol niet gewenst is, zoals bij kinderen of mensen met alcoholintolerantie. Glyceriet is een term die wordt gebruikt voor glycerine-gebaseerde kruidenextracten. Glycerine is minder effectief in het extraheren van inhoudsstoffen uit plantmateriaal. Wel kan het goed gebruikt worden bij de extractie van o.a. enzymen.

Azijn kan worden gebruikt voor het maken van azijnextracten of azijninfusies van kruiden. Het wordt vaak gebruikt voor het extraheren van mineralen en andere in water oplosbare verbindingen. Azijn, in de vorm van azijnzuur, kan een effectief oplosmiddel zijn voor bepaalde stoffen, maar het is niet zo veelzijdig als sommige andere oplosmiddelen. Azijn is wel geschikt voor het oplossen van:

1. Zouten: Azijnzuur kan zouten oplossen, zoals tafelzout (natriumchloride) en sommige andere anorganische zouten.

2. Organische zuren en basen: Azijnzuur kan organische zuren en basen oplossen, zoals citroenzuur en ammoniak, omdat het zelf een organisch zuur is.

3. Organische verbindingen: Azijnzuur kan bepaalde organische verbindingen oplossen, zoals sommige esters en alcoholen.

4. Minerale vlekken: Azijn kan effectief zijn bij het verwijderen van minerale vlekken zoals kalkaanslag van oppervlakken.

Azijn is echter geen effectief oplosmiddel voor een breed scala aan stoffen. In de keuken wordt azijn effectief gebruikt voor het oplossen van bepaalde smaakstoffen en het conserveren van voedsel.

Plantaardige oliën, maar ook dierlijke vetten worden gebruikt om kruiden te macereren en olie-extracten te verkrijgen. Deze worden vaak gebruikt voor de bereiding van zalven, oliën en huidverzorgingsproducten.

Vetten, zoals oliën en vetachtige verbindingen, staan erom bekend dat ze lipofiele (vetminnende) stoffen goed oplossen, maar ze zijn niet zo veelzijdig als oplosmiddelen in vergelijking met andere vloeistoffen zoals water, alcoholen, of organische oplosmiddelen. De oplosbaarheid van een stof in vetten hangt af van de aard van de stof en het type vet dat wordt gebruikt.

Hier zijn enkele voorbeelden van stoffen die goed oplossen in vetten:

1. Lipiden: Vetten zijn oplosmiddelen voor lipiden, waaronder triglyceriden, fosfolipiden en steroïden. Deze lipiden zijn over het algemeen onoplosbaar in water, maar ze lossen goed op in vetachtige oplosmiddelen.
2. Aromatische verbindingen: Sommige aromatische verbindingen, zoals vanilline en essentiële oliën, lossen goed op in vetten en worden vaak gebruikt om aroma's te extraheren.
3. Vetoplosbare vitaminen: Vitaminen zoals vitamine A, D, E en K zijn in vet oplosbaar en worden beter opgenomen in het lichaam wanneer ze met vetten worden ingenomen.
4. Aromatische koolwaterstoffen: Aromatische koolwaterstoffen, zoals benzeen en tolueen, hebben een zekere oplosbaarheid in vetten.
5. Vetgehalte in voedingsmiddelen: Vetten worden gebruikt in voedingsproducten om in vet oplosbare smaakstoffen en voedingsstoffen op te lossen, waardoor ze homogeen kunnen worden verdeeld in het product.

Honing kan worden gebruikt als oplosmiddel voor sommige kruiden en wordt vaak gebruikt voor de bereiding van hoestsiropen en andere zoete kruidenpreparaten.

Honing is geen typisch oplosmiddel zoals water, organische oplosmiddelen of oliën. Hoewel honing een vloeistof is, is het geen effectief oplosmiddel voor een breed scala aan chemische stoffen, zoals oplosmiddelen dat wel zijn. Honing bestaat voornamelijk uit water, suikers (zoals glucose en fructose), en andere componenten zoals enzymen, mineralen en aroma's. De oplosbaarheid van stoffen in honing hangt voornamelijk af van de aard van deze componenten.

Over het algemeen lost honing wateroplosbare stoffen goed op, omdat het zelf een aanzienlijke hoeveelheid water bevat. Dit is de reden waarom honing in staat is om suikers en sommige zouten op te lossen.

Voor lipofiele (vetoplosbare) verbindingen kunnen kruiden worden verwarmd in vet om lipiden en andere vetoplosbare stoffen te extraheren. Dit wordt vaak gebruikt bij het maken van kruidenboter of bij het infuseren van olie met kruidenaroma's.

Water is een van de meest gebruikte oplosmiddelen in plantaardige extracties, vooral voor de extractie van in water oplosbare verbindingen zoals polyfenolen, suikers, en sommige alkaloïden. Het kan worden gebruikt in de vorm van kokend water (afkooksels), warm water (infusies), of als onderdeel van andere extractiemethoden zoals hydrodistillatie.

Ethanol, of gewoon alcohol, wordt vaak gebruikt voor het extraheren van een breed scala aan verbindingen, waaronder alkaloïden, flavonoïden, tannines, en essentiële oliën. Het is ook geschikt voor het bereiden van tincturen, die lang houdbaar zijn.

Methanol wordt soms gebruikt bij plantenextracties vanwege zijn polariteit en goede oplosbaarheid voor verschillende verbindingen. Het is echter giftig en wordt daarom minder vaak gebruikt dan ethanol.

Aceton is een niet-polair oplosmiddel dat geschikt is voor de extractie van vetten, oliën en bepaalde alkaloïden. Het wordt vaak gebruikt in vetextracties en kan effectief zijn bij het verwijderen van lipofiele verbindingen.

Hexaan is een niet-polair oplosmiddel dat voornamelijk wordt gebruikt voor het extraheren van lipiden, zoals vetzuren en oliën. Het wordt vaak gebruikt in laboratoriuminstellingen.

Chloorform is een oplosmiddel met een hoge polariteit dat wordt gebruikt voor de extractie van een verscheidenheid aan verbindingen, waaronder chlorofyl, carotenoïden, en sommige alkaloïden. Het wordt echter minder vaak gebruikt vanwege zijn toxiciteit en milieuproblemen.

Supercritische CO2-extractie is een moderne en milieuvriendelijke methode om plantaardige verbindingen te extraheren. Het wordt vaak gebruikt voor het verkrijgen van essentiële oliën en andere waardevolle inhoudsstoffen.

Petroleumether, een fractie van aardolie, wordt soms gebruikt voor de extractie van vluchtige componenten zoals terpenen en essentiële oliën.

Dichloormethaan is een vluchtig organisch oplosmiddel dat geschikt is voor de extractie van verschillende verbindingen, waaronder alkaloïden, flavonoïden en lipofiele stoffen.